حکمرانی و حکومت در شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی
کلمات کلیدی:
شهریاری, دادگری, حکومت, حکمرانیچکیده
حکمرانان نقش اساسی و تعیینکنندهای را در رستگاری و موفقیت یک ملت دارا میباشند. ادارهی حکومت نیازمند توانمندیهایی است که تنها حکمرانان شایسته از عهدهی آن برمیآیند. دادگری و عدالت حاکم باید نسبت عموم مردم و اعضای ملت یکسان باشد و میان قشرها اصناف، اقوام و... تفاوتی قائل نشود. حکمرانی مبحثی جامع با دقایق و ظرایف بسیار نظری و عملی میباشد که انجام آن واجد رعایت اصول و قواعد خاصی است. در نوشتار حاضر سعی شده عدالت در حاکمان و اصول حکمرانی از منظر حکیم طوس شرح داده شود و چه بسا تلاشی باشد برای ارتقا و تحکیم بیش از پیش روحیه عدالت خواهی و عدالت طلبی در جامعه. وجود یک مشاور و وزیر شایسته در کنار حاکم را ضامن سربلندی و موفقیت جامعه میداند. اگر چه در شاهنامه انتقال قدرت و حاکمیت موروثی معرفی می گردد اما در جای جای این حماسه ی مانا همواره یزدانمداری، خردورزی و فرهیختگی حاکم و حکمرانی مورد تاکید است.
مراجع
1. قرآن کریم
2. امام علی، نهج¬البلاغه (1379). جمع¬آوری سید شریف رضی، ترجمه محمد دشتی، تهران.
3. مسکوب، شاهرخ. (1374). تن پهلوانان و روان خردمند، تهران، طرح نو.
4. کزازی، میرجلال الدین. (1398). نهادنامه داد کند وکاوی در شاهنامه، تهران، نشر گویا.
5. پرهام، باقر. (1373). مبانی نقد خرد سیاسی بانگاه فردوسی، تهران، نشرمرکز.
6. سپهری، رقیه. (1381). جام جهان نمای فردوسی، کرج، جام گل.
7. حمیدی، بهمن. (1375). سه گفتار درباره شاهنامه¬ی فردوسی، تهران، نشرتوسعه.
8. اکبری، منوچهری. (1390). فردوسی پژوهی، تهران، خانه کتاب.
9. فردوسی، ابوالقاسم. (1370). شاهنامه، به تصحیح ژول مول، انتشارات آموزش و انقلاب اسلامی.
10. تمیمی آمدی، عبد الواحد بن محمد. (1410ق). غرر الحکم و درر الکلم، قم، دار الكتاب الإسلامي.
